4 افسانه درباره اختلال شخصیت ضداجتماعی وجود دارد که مردم معمولا به آنها باور دارند. اما بسیار مهم است که افسانه را از واقعیت تشخیص دهیم. در این مقاله 4 واقعیت را درباره اختلال شخصیت ضداجتماعی روشن میکنیم.
بیشتر بخوانید: اختلال شخصیت ضداجتماعی چیست؟
علایم اختلال شخصیت ضداجتماعی چیست؟
فردی که به اختلال شخصیت ضد اجتماعی یا ASPD دچار است، ممکن است قانون یا هنجارهای اجتماعی را نادیده بگیرد. آنها همچنین میتوانند خود و سایر افراد را در معرض آسیب قرار دهند.
رفتارهای مرتبط با ASPD میتواند شامل موارد زیر باشد:
- رفتار تکانشی یا بیپروا
- پرخاشگری
- عدم پشیمانی
- رفتاری که دیگران آن را غیرمسیولانه یا فریبنده میدانند
ممکن است فکر کنید ASPD را به خوبی درک میکنید و اثرات آن را بر مبتلایان میشناسید. اما افسانههای زیادی در مورد ASPD وجود دارد که ممکن است آسیبرسان باشند. در ادامه 4 افسانه درباره اختلال شخصیت ضداجتماعی را میخوانیم.
-
مبتلایان به شخصیت ضداجتماعی، ذاتا آدمهای پلیدی هستند
واقعیت: افراد مبتلا به ASPD یک تشخیص پزشکی دریافت کردهاند که منشا زیستی و روانشناختی دارد.
اکنون پژوهشگران میدانند که مغز افراد مبتلا به ASPD متفاوت از اشخاص بدون این بیماری است. دانشمندان همچنان در حال مطالعه این وضعیت هستند. اما آنها کشف کردهاند که ممکن است یک مبنای زیستی برای ASPD وجود داشته باشد.
در مبتلایان بهASPD، بخشهایی از مغز ممکن است کوچکتر باشد یا شکل متفاوتی به خود بگیرد. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه در ASPD بخشهایی از مغز ممکن است به طرز معمول با هم ارتباط برقرار نکنند.
این وضعیت میتواند ژنتیکی نیز باشد. در حدود 38٪ تا 69٪ از افراد مبتلا به این بیماری، یک یا هر دو والدین معیارهای تشخیص ASPD را دارند.
علاوه بر ساختار مغز و ژنتیک، ارتباطی بین تجربیات دوران کودکی و ASPD وجود دارد. تجاربی چون بدرفتاری جنسی یا فیزیکی یا غفلت در کودکی میتواند با ASPD در بزرگسالی مرتبط باشد.
بسیاری از افرادی که به ASPD مبتلا میشوند، در کودکی با مراقبینی بزرگ شدند که سبکهای فرزندپروری بیثبات یا خشنی داشتند یا دچار اختلال مصرف مواد بودند.
-
افراد مبتلا به ASPD سایکوپات هستند
واقعیت: بیشتر افراد مبتلا به ASPD با تعریف رفتار سایکوپاتی همخوانی ندارند.
طبق پژوهشهای اخیر، حدود یک سوم مبتلایان به ASPD به سایکوپاتی نیز دچاراند.
ASPD مانند تقریبا همهی اختلالات روانشناختی دیگر، در افراد مختلف نمود متفاوتی دارد. رفتارهای گهگاهی غیرمسیولانه یا چالش برانگیز حدودا در متوسط طیف ASPD قرار میگیرند، در حالی که رفتارهای سایکوپاتی ممکن است شدیدترین سر طیف آن باشد.
معیارهای تشخیص ASPD در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (ویرایش پنجم) آمده است. متخصصان مراقبتهای روانی از این ملاکها برای تشخیص استفاده میکنند.
با این حال، سایکوپاتی به عنوان یک تشخیص رسمی در DSM-5 ذکر نشده است. درعوض، رفتار سایکوپاتی با استفاده از ابزارهای مختلف، مانند چک لیست سایکوپاتی خرگوش، اندازهگیری میشود.
سایکوپاتی به گروهی از صفات و رفتارها اشاره دارد، مانند:
- تکانشگری
- نداشتن همدلی یا پشیمانی، به ویژه پس از آزار دادن دیگران
- تمایل به پرخاشگری و خشم شدید
- نداشتن ارتباطات عاطفی عمیق
- داشتن جذابیت «سطحی»
سایر پژوهشها این سوال را مطرح میکنند که آیا همه افراد مبتلا به سایکوپاتی به ASPD مبتلا هستند یا با اختلالات شخصیت متفاوتی زندگی میکنند. بنابراین، این موضوع در جامعه متخصصان همچنان مورد بحث است.
-
افراد دچار ASPD مجرم هستند.
واقعیت: بسیاری از مبتلایان به این اختلال در جامعه زندگی میکنند، نه در زندان.
منابع پژوهشی تخمین میزنند بین ۴۰ تا ۷۰ درصد زندانیان به اختلال شخصیت ضداجتماعی دچارند. در مقایسه، ۱ تا ۳ درصد جمعیت عمومی با این اختلال زندگی میکنند.
اما صرفا چون ASPD در زندانها بیش از اندازه دیده میشود، بدین معنا نیست که هر شخص مبتلایی به این وضعیت، به یک مجرم بدل خواهد شد.
DSM-5 برای تشخیص این وضعیت ملاکی مبنی بر درگیری در فعالیتهای غیرقانونی بیان نمیکند.
برای تشخیص ASPD فرد باید دستکم ۳ علامت از ۷ معیار DSM-5 را به علاوه شواهدی از وجود اختلال سلوک در کودکی داشته باشد.
انجام مکرر اقدامات غیر قانونی یکی از این ۷ معیار است. با این حال دریافت تشخیص بدون داشتن چنین رفتاری امکان دارد.
-
نمیتوان به مبتلایان به اختلال شخصیت ضداجتماعی هیچ کمکی کرد.
درمانهای جدیدتر میتوانند به افراد دچار ASPD کمک کنند تا کارکرد بهتری در اجتماع داشته باشند.
زمانی درمانگران و پژوهشگران فکر میکردند مبتلایان به ASPD نمیتوانند درمان شوند. با این حال، امروزه این درک تغییر کرده است.
درست است که ASPD معمولا یک تشخیص تمامعمری است. اما میتوان به مبتلایان کمک کرد تا نحوه محدودسازی تکانههای خود و درگیری بیشتر در رفتارهای مورد پذیرش جامعه را بیاموزند.
برخی پژوهشها پیشنهاد میکنند یک رویکرد درمانی شخصیسازی شده مطابق با ویژگیهای خاص فرد مبتلا مفید باشد. مثلا کمک کردن به فرد برای یافتن انگیزه برای تغییر رفتار خود.
پزشکان برنامههای درمان فردی طراحی میکنند. یعنی همکاری صمیمانهای با شخص مبتلا به شخصیت ضداجتماعی برقرار میکنند تا بهترین شیوه درمان را تعیین کنند.
برخی گزینهها شامل گفتگودرمانی و درمان سایر اختلالات همراه مانند اختلال سومصرف مواد است.
بسیاری از افراد مبتلا به ASPD معمولا با اراده خود به دنبال درمان نیستند. برای برخی از افراد مبتلا به این عارضه، روند درمان اغلب پس از مواجهه با سیستم قضایی آغاز میشود. زیرا دادگاه دستور شروع درمان را صادر میکند.
اغلب، دوستان و خانواده فرد در برنامه درمانی نقش دارند و میتوانند به تصمیمگیری در مورد نحوه مراقبت کمک کنند.
بر اساس پژوهشها، افراد مبتلا به ASPD که از حمایت خانوادگی و اجتماعی برخوردارند، احتمال بهبودی بیشتری دارند.
پزشکان و درمانگران معمولا از داروها برای درمان ASPD یا دیگر اختلالات شخصیت استفاده نمیکنند.
با این حال، اگر فرد مبتلا به ASPD اختلالات دیگری مانند اضطراب یا افسردگی نیز داشته باشد، پزشکان ممکن است داروهایی را برای کمک به درمان آن شرایط توصیه کنند.
بیایید خلاصه کنیم
افسانههای زیادی در مورد ASPD و افرادی که با این بیماری زندگی میکنند، وجود دارد. اما واقعیتها حاکی از داستان متفاوتی هستند.
برای مثال، مبتلایان به ASPD اغلب به دنبال ترکیبی از عوامل زیستی و محیطی به این بیماری دچار میشوند. همچنین همه آنها دست به قانون شکنی نمیزنند.
ASPD میتواند یک بیماری چالشبرانگیز باشد، اما قابل بهبودی است. بسیاری از افراد مبتلا به ASPD میتوانند با حمایت مناسب به زندگی متعادلی دست یابند.
گزینههای درمانی اغلب شامل درمان و در موارد نادر دارو میشود. درمان ASPD زمانی که با حمایت اجتماعی یا خانوادگی همراه باشد، ممکن است موفقیت بیشتری داشته باشد.
مانند همه عارضههای سلامت روان، احتمالا مجبور شوید چندین راهبرد درمانی را قبل از یافتن بهترین روش امتحان کنید. مشورت با یک درمانگر یا پزشک اغلب اولین قدم برای دریافت کمک است.
اگر آماده دریافت کمک هستید، میتوانید از بخش تکمیل فرم مشاوره رایگان در سایت سهاکلینیک اقدام کنید. ( اینجا کلیک کنید )
کلینیک روانشناسی سها٬ مرکز ارائه خدمات مشاوره روانشناسی٬ مشاوره آنلاین٬ مشاوره خانواده و مشاوره جنسی