سندرم آسپرگر به نوعی از اوتیسم با عملکرد بالا اشاره دارد. اگرچه سندروم آسپرگر زمانی خودش به عنوان بیماری طبقه بندی می‌شد، اما دیگر یک تشخیص رسمی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) نیست. علایم منتسب به سندرم آسپرگر اکنون تحت تشخیص زیر شاخه اختلال طیف اوتیسم قرار می‌گیرد. در این مقاله می‌خوانید علایم سندرم آسپرگر چیست و چه علل و درمان هایی دارد.
سندرم آسپرگر چیست؟
سندروم آسپرگر در گذشته یک بیماری مجزا بود، اما دیگر تشخیصی رسمی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) محسوب نمی‌شود. اکنون علایم آن تحت بیماری اوتیسم طبقه بندی می‌شود.
افراد مبتلا به اوتیسم یا سندرم آسپرگر با عملکرد بالا اغلب در موقعیت های اجتماعی مشکل دارند و ممکن است نتوانند دیدگاه‌ها و احساسات دیگران را درک کنند. با این حال، مهارت های زبانی و شناختی آنها اغلب معمولی است. افراد مبتلا به این عارضه احتمالا حرکات بدنی خاص و تکراری انجام می‌دهند. آنها اغلب گرایش به جزییات و علاقه به طبقه ندی اشیا دارند، که می تواند به عنوان وسواس تلقی شود. برخی ممکن است در یک حوزه‌ی با تمرکز محدود و معمولا غیر اجتماعی، مانند زمان بندی قطار استعداد قابل توجهی از خود نشان دهند.
نشانه‌های سندرم آسپرگر چیست؟
مانند تمام اختلالات طیف اوتیسم ، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر در موقعیت های اجتماعی مشکلاتی دارند. برای مثال، آنها شاید نتوانند تماس چشمی برقرار کنند، شوخی ها را نفهمند، یا ندانند چگونه به یک گفتگو ادامه دهند. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است در درک سیگنال های غیرکلامی یا رمزگشایی زبان بدن دچار مشکل شوند .
از آنجایی که افراد مبتلا به سندرم آسپرگر توانایی درک دیدگاه دیگران را ندارند، اغلب نمی‌توانند به احساسات اجتماعی دیگران پاسخ دهند یا در شادی یا ناراحتی آنها سهیم شوند. آنها ممکن است در دوران کودکی در ایجاد روابط دوستانه شکست بخورند و احتمالا توسط بچه های دیگر به عنوان «عجیب» یا «ناجور» شناخته می شوند.
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب در انجام کارهای روزمره و دارای ترتیب، بهترین عملکرد را دارند. آنها معمولا در یک حوزه خاص توجه متمرکزی از خود نشان می‌دهند و گهگاه توانایی های باورنکردنی در آن حوزه دارند. مانند افراد مبتلا به اوتیسم کامل، آنان نیز ممکن است رفتارهای تکراری مانند چرخاندن انگشت، تکان دادن دست یا تکان خوردن داشته باشند.
سندرم آسپرگر چیست؟ در نسخه های قبلی DSM یک تشخیص متمایز بود. اما در DSM-5 که در سال 2013 منتشر شد، سندرم آسپرگر به عنوان بخشی از تشخیص اختلال طیف اوتیسم قرار گرفت. علایم آن عبارتند از:
نقص مداوم در ارتباطات و تعاملات اجتماعی در زمینه های مختلف.
برای مثال می توان به ناتوانی در گفتگوی رفت و برگشتی، فقدان تماس چشمی یا ناتوانی در حفظ روابط در طول زمان اشاره کرد.
الگوهای رفتاری، علایق یا فعالیت های محدود و تکراری.
برای مثال می‌توان به تکرار یک حرکت دست به طور مداوم، رعایت دقیق روال‌ها، یا پافشاری روی یک علاقه خاص اشاره کرد.
برای تشخیص، علایم در دوران کودکی فرد نیز وجود دارد و منجر به پریشانی چشمگیری در زندگی روزمره فرد می‌شود.
DSM-5 میزان شدت اوتیسم را در سه سطح طبقه بندی می‌کند. سطح 1 به عنوان «نیاز به حمایت»، سطح 2 «نیاز به حمایت زیاد» و سطح 3 با عنوان «نیاز به پشتیبانی بسیار زیاد» گروه‌بندی می شود. از آنجایی که سندرم آسپرگر یک نوع خفیف از اوتیسم در نظر گرفته می‌شد، می تواند در سطح 1 قرار گیرد.
علل سندرم آسپرگر چیست؟
ریشه های سندرم آسپرگر یا اوتیسم به خوبی شناخته نشده است. تحقیقات کنونی به ترکیب پیچیده ای از عناصر زیستی و محیطی اشاره می‌کند.
ژنتیک
از آنجا که سندرم آسپرگر در خانواده‌ها جریان دارد، می توان منشایی ژنتیکی را برای آن در نظر گرفت. برای مثال، احتمال ابتلا به اوتیسم در دوقلوهای همسان بسیار بیشتر از دوقلوهای غیرهمسان است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد ممکن است یک گروه مشترک از ژن‌ها وجود داشته باشد که تغییر یا حذف آنها فرد را در برابر ابتلا به اوتیسم با شدت و علایم متفاوت آسیب‌پذیر می‌کند.
ناهنجاری مغزی
ناهنجاری‌های مغزی نیز ممکن است دخیل باشند، زیرا دانشمندان تفاوت‌های ساختاری و عملکردی را در مناطق خاصی از مغز کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر نشان داده‌اند. این تفاوت‌ها به احتمال زیاد ناشی از جابه‌جایی غیرطبیعی سلول‌های جنینی در طول رشد جنین است که باعث تغییر مدارهای مغزی کنترل کننده‌ی افکار و رفتار می‌شود.
عوامل محیطی
برخی عوامل محیطی نیز خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهند، مانند:
- سن زیاد والدین
- عفونت مادر در دوران بارداری
- دیابت مادر
- قرار گرفتن کودک در معرض داروی والپروات در رحم
- وزن کم نوزاد در هنگام تولد
آیا شیوع اوتیسم در طول زمان افزایش یافته است؟
در طول 50 سال گذشته، تعداد افراد مبتلا به اوتیسم رو به افزایش بوده است. طبق گزارش CDC ، امروزه از هر 54 کودک، 1 نفر در این طیف قرار دارد. تحقیقات نشان می دهد که مشارکت ژنتیکی و محیطی در اوتیسم در طول زمان ثابت مانده است. بنابراین، افزایش شیوع شاید به دلیل افزایش آگاهی و تغییرات تشخیصی باشد.
اختلالات قدیمی با عناوین سندرم آسپرگر و اوتیسم امروزه در زیرشاخه‌ی اختلالات طیف اوتیسم قرار می‌گیرد. چنین تغییراتی در معیارها احتمالا منجر به تشخیص اوتیسم در افراد بیشتری شده است.
در حال خواندن مقاله سندرم آسپرگر چیست، هستید. به علاوه، هم خانواده‌ها و هم پزشکان امروزه احتمالا نسبت به دهه های گذشته آگاهی بیشتری نسبت به اوتیسم و علایم آن پیدا کرده اند که این امر احتمال تشخیص را بیشتر می‌کند.
چرا سندرم آسپرگر در پسران بیشتر از دختران دیده می‌شود؟
بر اساسCDC (مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها)، اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران دیده می‌شود. اما دلیل این روند هنوز کاملا مشخص نیست.
چه خدمات و درمان هایی برای سندروم آسپرگر یا اوتیسم وجود دارد؟
آموزش مهارت های اجتماعی
هدف درمان سندرم آسپرگر در درجه اول آموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی است. آموزش مهارت های اجتماعی بر ابزارهای لازم برای تعامل موفق با سایر کودکان تمرکز دارد.
گفتار درمانی
گفتار درمانی ممکن است به کودکان کمک کند تا توانایی مکالمه را بهبود بخشند و الگوی طبیعی داد و ستد را درک کنند.
درمان شناختی رفتاری
درمان شناختی رفتاری اغلب برای کمک به کودکان برای مدیریت احساسات و مهار علایق وسواسی و روال های تکراری استفاده می‌شود.
درمان‌های یکپارچه‌سازی حسی
درمان‌های یکپارچه‌سازی حسی می‌تواند به برخی از کودکان کمک کند.
کار درمانی و فیزیوتراپی
این موارد ممکن است به افرادی که هماهنگی حرکتی ضعیفی دارند کمک کند. والدین اغلب به آموزش و حمایت در زمینه فنون رفتاری برای استفاده در خانه نیاز دارند.
چه خدماتی می تواند به افراد مبتلا به سندرم آسپرگر کمک کند؟
مداخلات رفتاری که به رفتارهای خاص می پردازند و محرک های آنها را شناسایی می کنند، اغلب مفید هستند. مداخلاتی که هم به کودکان و هم به خانواده‌هایشان راهبردهای ارتباطی موثری را آموزش می‌دهند نیز حایز اهمیت اند. برنامه ریزی برای دوران نوجوانی و گذار به بزرگسالی مهم است. یافتن خدمات بهداشتی درمانی و رفتاری، توسعه مهارت های شغلی، فرصت های اجتماعی و حمایت های مسکونی می تواند تفاوت مهمی برای افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده های آنها ایجاد کند.
تحلیل رفتار کاربردی Applied Behavior Analysis چیست؟
تحلیل رفتار کاربردی در سندرم آسپرگر چیست؟ یکی از درمان‌های رفتاری که به خوبی مطالعه شده برای اوتیسم، تحلیل رفتار کاربردی (ABA) است. فرض اصلی ABA این است که مهارت ها را به اجزای سازنده تقسیم کند و از طریق تکرار و تقویت، یادگیری را تشویق کند. این رویکرد بر مشاهده یک موقعیت و تعریف اینکه چه چیزی برای کودک مفید است، تکیه دارد. برای مثال، اگر کودکی علاقه‌ای به احوالپرسی با دیگران ندارد، از طریق ABA، درمانگر با اینکه تمرکز کودک فعلا درگیر جای دیگری است، آموزش آن مهارت را مد نظر قرار می دهد، زیرا ارزش بلندمدت آن را می داند. ABA نقطه شروع معمولی برای کودکان با علایم شدیدتر است، اما می تواند برای کودکان با علایم خفیف‌تر نیز سودمند باشد.
آیا همه مبتلایان به سندرم آسپرگر به دنبال درمان هستند؟
بسیاری از افراد در جامعه اوتیسم تفاوت های خود را می پذیرند و نیاز به درمان را به چالش می‌کشند. آنها امیدوارند که جامعه بتواند درک و پذیرش بیشتری داشته باشد و در صورت لزوم از آنان حمایت کند. آنهایی که علایم خفیف‌تری دارند، که قبلا احتمالا تشخیص سندرم آسپرگر می‌گرفتند، معمولا چنین دیدگاهی دارند.
تنوع عصبی و فواید سندرم آسپرگر چیست؟
مفهوم تنوع عصبی، تفاوت‌های بین افراد مبتلا به سندرم آسپرگر و سایر تغییرات عملکردی غیر معمول در تفکر و رفتار را تجلیل کرده و به آنها احترام می‌گذارد. در حالی که بسیاری از افراد مبتلا به سندرم آسپرگر مایلند مهارت‌های اجتماعی خود را بهبود بخشند تا به شیوه‌ای موثرتر با دیگران کنار بیایند، اما برخی نحوه نگرش غیرمعمول آنها به جهان را ارزشمند می‌دانند. کسانی که بخشی از جنبش تنوع عصبی هستند یا از آن حمایت می‌کنند، این ایده را ترویج می‌کنند که هیچ نوع ذهن «عادی» وجود ندارد، بلکه فقط با تغییراتی در نحوه عملکرد ذهن‌های افراد مواجه‌ایم. آنها قدردان مهارت‌ها و مشارکت با ارزش انواع مختلف ذهن ها هستند.
مزایای متفاوت اندیشیدن چیست؟
تنوع عصبی، تفاوت های شناختی را در بر می‌گیرد. این تفاوت ها، طیف وسیعی از افکار و دیدگاه ها و پیشرفت بشریت در طول تاریخ، از جمله در علم و هنر را به پیش برده است. وقتی همه افراد دیدی یکسان به یک مشکل داشته باشند، ممکن است هیچ گاه راه حلی پیدا نشود. احتمالا شخصی که دید متفاوتی به مشکل دارد، به راه حل می‌رسد. علاوه بر این، روال‌هایی که افراد مبتلا به اوتیسم اغلب از آنها لذت می‌برند، می‌تواند در نیروی کار ارزشمند باشد؛ چه از طریق تا کردن لباس‌ها یا تشخیص خطا در کدهای نرم‌افزاری.
سندرم ساوانت چیست؟
سندرم ساوانت نام موقعیتی نادر اما خارق‌العاده‌ای است که در آن فرد مبتلا به اختلال ذهنی، که اغلب نوعی اوتیسم است، توانایی یا مهارت فوق‌العاده‌ای از خود نشان می‌دهد. برای مثال، کودکی که مبتلا به اوتیسم است و حرف نمی زند، ممکن است بتواند به سرعت پازل 200 قطعه ای را که جلوی او قرار داده شده، تکمیل کند. تخمین زده می شود که حدود 10 درصد از افراد مبتلا به اوتیسم، سندرم ساوانت دارند.
نظرات و سوالات خود را در زمینه « سندروم آسپرگر چیست » با ما در میان بگذارید. کارشناسان ما در بخش نظرات پاسخگوی شما خواهند بود.
برای دریافت خدمات سلامت روان ، همچون مشاوره روانشناسی آنلاین و یا حضوری ، درمان انواع اختلالات شخصیتی و … می توانید با مجموعه مرکز مشاوره سها تماس بگیرید و از مشاوره های خوب درمانگران استفاده کنید.
منبع
کلینیک روانشناسی سها٬ مرکز ارائه خدمات مشاوره روانشناسی٬ مشاوره آنلاین٬ مشاوره خانواده و مشاوره جنسی
