نارکولپسی یک اختلال نادر و ناتوان کننده عصبی است که با خواب آلودگی شدید روزانه و اختلال در چرخه خواب و بیداری مشخص می‌شود. این بیماری بر کیفیت زندگی فردی، اجتماعی و حرفه‌ای مبتلایان تاثیر به سزایی دارد. آگاهی از علل، علایم و روش‌های تشخیص و درمان این اختلال برای کمک به بیماران و خانواده‌های آنها حیاتی است. با ما در ادامه این مطلب همراه باشید تا به بررسی جنبه‌های مختلف نارکولپسی بپردازیم.
اختلال نارکولپسی چیست؟
نارکولپسی یک اختلال مزمن و عصبی است که چرخه‌های خواب و بیداری را مختل می‌کند. این وضعیت باعث خواب آلودگی مفرط در طول روز می‌شود و ممکن است با حملات ناگهانی خواب همراه باشد. افراد مبتلا به نارکولپسی ممکن است در هر زمان و مکانی، حتی در حین انجام فعالیت‌هایی مانند رانندگی یا صحبت کردن، به صورت ناگهانی به خواب روند. این پدیده با اختلال در عملکرد روزانه، تعاملات اجتماعی و بهره‌وری، بر کیفیت زندگی افراد تاثیر می‌گذارد. نارکولپسی معمولا در اوایل نوجوانی یا بزرگسالی ظاهر می‌شود و از ویژگی‌های برجسته آن می‌توان به خواب‌آلودگی شدید در طول روز و اختلال در خواب شبانه اشاره کرد.
انواع حمله خواب یا نارکولپسی چیست؟
نارکولپسی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود:
- حمله خواب نوع ۱ (Narcolepsy Type 1): حمله خواب نوع ۱ که قبلا به نام نارکولپسی همراه با کاتاپلکسی شناخته می‌شد، شامل خواب آلودگی مفرط در طول روز همراه با اپیزودهای ضعف عضلانی ناگهانی (کاتاپلکسی) است. این ضعف عضلانی معمولا در اثر احساسات قوی مانند خنده، خشم یا هیجان ایجاد می‌شود. افراد مبتلا به این نوع، اغلب دارای سطح بسیار پایین هیپوکرتین (اورکسین) هستند. هیپوکرتین یک ماده شیمیایی مغزی است که به تنظیم بیداری و خواب کمک می‌کند. افت سطح هیپوکرتین یکی از عوامل اصلی در بروز این نوع نارکولپسی است.
- حمله خواب نوع ۲ (Narcolepsy Type 2): این نوع از نارکولپسی بدون کاتاپلکسی است و با خواب آلودگی شدید روزانه و اختلال در الگوهای خواب شبانه همراه است. برخلاف نوع ۱، در حمله خواب نوع ۲ سطح هیپوکرتین معمولا طبیعی است و ضعف عضلانی ناگهانی رخ نمی‌دهد. این نوع ممکن است با خستگی مداوم اشتباه گرفته شود و گاهی تشخیص آن دشوار است. خواب‌آلودگی ممکن است باعث افت عملکرد در کار، تحصیل و فعالیت‌های روزمره شود.
تفاوت‌های کلیدی انواع حمله خواب:
تفاوت‌های کلیدی در بین انواع حملات خواب عبارت است از:
- افراد مبتلا به نوع ۱ معمولا دچار کاتاپلکسی می‌شوند، اما در نوع ۲ این علامت وجود ندارد.
- سطح هیپوکرتین در نوع ۱ کاهش می‌یابد، در حالی که در نوع ۲ معمولا طبیعی است.
- شدت علایم در نوع ۱ ممکن است بیشتر بوده و تاثیر بیشتری بر زندگی روزمره داشته باشد.
علت نارکولپسی چیست؟
نارکولپسی یک بیماری چند عاملی است که تحت تاثیر تعامل پیچیده‌ای از ژنتیک، محیط و عملکرد سیستم عصبی مرکزی قرار دارد. ترکیب این عوامل ممکن است باعث اختلال در سیستم‌های تنظیم‌کننده خواب و بیداری شود و علایم نارکولپسی را ایجاد کند. در ادامه علل اصلی بروز این اختلال را معرفی می‌کنیم:
- اختلال در سیستم عصبی مرکزی: آسیب‌های مغزی یا ضربه‌های شدید به سر ممکن است بر نواحی هیپوتالاموس که مسیول تولید هیپوکرتین هستند، تاثیر گذاشته و باعث اختلال سیستم عصبی و در نتیجه، نارکولپسی منجر شوند. همچنین، مشکلات مرتبط با رشد مغز در دوران جنینی نیز می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد.
- عوامل محیطی و عفونی: عفونت‌های ویروسی خاص، به ویژه آن‌هایی که باعث التهاب مغزی می‌شوند، ممکن است به عنوان عوامل تحریک‌کننده برای بروز نارکولپسی عمل کنند. این عوامل می‌توانند به‌طور مستقیم به سلول‌های مغزی آسیب برسانند یا پاسخ خودایمنی را فعال کنند. مطالعات همچنین نشان داده‌اند که واکسن آنفلوآنزا (H1N1) در برخی موارد نادر با افزایش خطر بروز نارکولپسی به ویژه در افرادی که ژن خاصی را دارند، مرتبط بوده است.
- ژنتیک و وراثت: داشتن سابقه خانوادگی نارکولپسی می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد. تحقیقات نشان می‌دهند که حدود ۱ تا ۲ درصد از افراد دارای بستگان درجه اول مبتلا به نارکولپسی، به این اختلال مبتلا می‌شوند.
- اختلالات سیستم ایمنی: در نارکولپسی نوع ۱، سیستم ایمنی به دلایل نامشخصی به سلول‌های تولیدکننده هیپوکرتین حمله می‌کند. این واکنش خود ایمن اغلب با عوامل محرک محیطی مانند استرس یا عفونت تشدید می‌شود. در نارکولپسی نوع ۲، هیپوکرتین به میزان کافی وجود دارد، اما مغز نمی‌تواند به درستی از آن استفاده کند.
علایم اختلال حمله خواب
نارکولپسی با مجموعه‌ای از علایم متنوع مشخص می‌شود که می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. شایع‌ترین علایم این اختلال عبارتند از:
- خواب‌آلودگی بیش از حد روزانه: این علامت اصلی نارکولپسی بوده و به معنی احساس نیاز غیر قابل کنترل به خواب در طول روز است.
- کاتاپلکسی: این حالت شامل از دست دادن ناگهانی کنترل عضلانی است که معمولا در نوع ۱ دیده می‌شود.
- فلج خواب: بسیاری از بیماران نارکولپسی هنگام به خواب رفتن یا بیدار شدن دچار فلج موقتی بدن می‌شوند. این وضعیت می‌تواند چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد و در برخی موارد باعث اضطراب شود.
- توهمات خواب: افرادی که به نارکولپسی مبتلا هستند، ممکن است هنگام به خواب رفتن یا بیدار شدن، توهمات زنده و ترسناکی را تجربه کنند.
نارکولپسی چه اثری بر بدن دارد؟
نارکولپسی نه تنها بر کیفیت خواب بلکه بر بخش‌های مختلف عملکرد جسمانی و روانی بدن تاثیر می‌گذارد. از آنجا که این اختلال موجب خواب‌آلودگی شدید در طول روز می‌شود، افراد مبتلا ممکن است مشکلاتی در حفظ هوشیاری و توجه داشته باشند که می‌تواند در زندگی روزمره و حرفه‌ای آنها اختلال ایجاد کند. برخی از این مشکلات به شرح زیر اند:
تاثیر بر سیستم عصبی و شناختی:
نارکولپسی با تاثیر بر سیستم عصبی می‌تواند باعث بروز مشکلات شناختی نظیر کاهش توجه، ضعف حافظه و کاهش توانایی در پردازش اطلاعات شود. افراد مبتلا به این اختلال اغلب با مشکل در تمرکز و یادآوری اطلاعات مواجه می‌شوند. این مشکلات شناختی می‌تواند بر کارایی تحصیلی و شغلی اثر بگذارد و منجر به کاهش بهره وری شود. علاوه بر این، خواب آلودگی مفرط در طول روز ممکن است موجب ضعف در تصمیم‌گیری، کندی واکنش‌ها و حتی حوادث ناخواسته شود.
تاثیرات جسمی:
افراد مبتلا به نارکولپسی ممکن است دچار کاهش توانایی در انجام فعالیت‌های روزانه مانند ورزش، رانندگی و انجام کارهای خانه شوند. کاتاپلکسی، که در برخی موارد با این اختلال همراه است، باعث ضعف عضلانی ناگهانی می‌شود. این ضعف می‌تواند منجر به زمین خوردن یا از دست دادن تعادل شود. همچنین، اختلالات خواب شبانه در مبتلایان به نارکولپسی باعث بروز بی‌خوابی و خستگی بیش از حد در طول روز می‌شود، که خود می‌تواند بر فعالیت‌های فیزیکی و توانمندی‌های بدن اثر منفی بگذارد.
تاثیر بر سلامت روانی:
نارکولپسی می‌تواند بر سلامت روان نیز تاثیرات قابل توجهی داشته باشد. خواب آلودگی شدید و مشکلات ناشی از اختلالات خواب شبانه می‌تواند موجب افسردگی، اضطراب و استرس شود. افراد مبتلا به نارکولپسی ممکن است احساس کنند که نمی‌توانند از زندگی روزمره خود لذت ببرند یا در فعالیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای مشارکت کنند. این احساسات ممکن است به انزوا و کاهش کیفیت زندگی منجر شود. در برخی موارد، بروز اختلالات خلقی و اضطراب نیز محتمل بوده و نیاز به درمان روانشناختی یا دارویی دارند.
تاثیر بر روابط اجتماعی:
از آنجا که نارکولپسی می‌تواند به شدت بر فعالیت‌های روزانه و تعاملات اجتماعی تاثیر بگذارد، روابط فردی مبتلایان به این اختلال نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد. افرادی که مبتلا به نارکولپسی هستند ممکن است از ترس حملات خواب ناگهانی یا ضعف عضلانی، از حضور در جمع‌ها و فعالیت‌های اجتماعی خودداری کنند. این انزوا می‌تواند باعث ایجاد احساس تنهایی و افسردگی شود. همچنین، ممکن است افراد خانواده و دوستان آنها نیز نتوانند به‌طور کامل احساسات و مشکلات فرد مبتلا را درک کنند، که می‌تواند باعث مشکلات در روابط خانوادگی و اجتماعی شود.
تاثیر بر کیفیت خواب و عملکرد شبانه:
افراد مبتلا به نارکولپسی اغلب مشکلاتی در حفظ خواب شبانه دارند. این اختلال می‌تواند منجر به بیداری‌های مکرر در طول شب و کیفیت پایین خواب شود. با توجه به این که خواب عمیق و بدون وقفه برای بازسازی و ترمیم بدن ضروری است، اختلال در خواب شبانه می‌تواند به مشکلات جسمانی و روحی طولانی مدت منجر شود. افراد مبتلا به نارکولپسی ممکن است دچار احساس خستگی دایمی شوند که حتی بعد از خواب شبانه نیز ادامه دارد.
پیشگیری از بروز نارکولپسی
در حال حاضر، هیچ راه قطعی برای پیشگیری از نارکولپسی وجود ندارد، زیرا این اختلال اغلب به عوامل ژنتیکی و زیستی وابسته است. بااین‌حال، برخی از اقدامات می‌توانند به کاهش شدت علایم و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند:
سبک زندگی سالم و خواب منظم:
یکی از مهم‌ترین عوامل در پیشگیری از بروز یا شدت گرفتن علائم نارکولپسی، رعایت الگوهای منظم خواب است. خواب شبانه کافی و با کیفیت برای سلامت عمومی بدن و سیستم عصبی ضروری است. توصیه می‌شود افراد از برنامه‌های منظم خواب پیروی کنند. همچنین کاهش عوامل مزاحم خواب مانند مصرف کافیین و نیکوتین، بهبود شرایط محیطی اتاق خواب (نور کم، سکوت و دمای مناسب) و اجتناب از استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی قبل از خواب می‌تواند به بهبود کیفیت خواب کمک کند.
مدیریت استرس و حفظ سلامت روان:
استرس و اضطراب از جمله عواملی هستند که می‌توانند باعث اختلال در خواب و تشدید علایم نارکولپسی شوند. تکنیک‌های درمان استرس مانند مدیتیشن، یوگا، تمرینات تنفسی و فعالیت‌های آرامش بخش می‌توانند به کاهش تنش‌های روانی کمک کنند. همچنین، مراجعه به روانشناس یا مشاور در صورت بروز مشکلات روانی مانند اضطراب یا افسردگی می‌تواند به پیشگیری از اثرات منفی بر سیستم خواب کمک کند.
کاهش مواجهه با عوامل محیطی مضر:
عوامل محیطی مانند سموم یا مواد شیمیایی ممکن است به سیستم عصبی آسیب رسانده و خطر بروز نارکولپسی را افزایش دهند. اجتناب از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خطرناک و رعایت استانداردهای ایمنی در محیط کار می‌تواند در پیشگیری از بروز این اختلال مفید باشد.
مشورت با پزشک در مورد عوامل ژنتیکی:
در افرادی که سابقه خانوادگی نارکولپسی دارند، مشورت با پزشک متخصص و انجام آزمایش‌های ژنتیکی می‌تواند به تشخیص زودهنگام یا مدیریت بهتر این اختلال کمک کند. اگر چه نمی‌توان به طور کامل از بروز نارکولپسی پیشگیری کرد، اما آگاهی از ریسک‌های ژنتیکی می‌تواند به تنظیم سبک زندگی و کاهش عوامل خطر کمک کند.
آگاهی از علایم اولیه و مراجعه به پزشک:
شناسایی علایم اولیه نارکولپسی، مانند خواب آلودگی بیش از حد در طول روز یا ضعف عضلانی ناگهانی (کاتاپلکسی)، می‌تواند به تشخیص زودهنگام این اختلال کمک کند. مراجعه به پزشک متخصص خواب در مراحل اولیه، می‌تواند از پیشرفت این بیماری و اثرات مخرب آن جلوگیری کند.
راه‌های تشخیص اختلال نارکولپسی
تشخیص نارکولپسی معمولا شامل بررسی تاریخچه پزشکی، معاینات فیزیکی و انجام آزمایش‌های خاصی است. آزمایش‌های رایج برای تشخیص این اختلال عبارتند از:
- پلی سومنوگرافی (PSG): این آزمایش شبانه فعالیت مغزی، حرکات چشم و عضلات را اندازه گیری می‌کند.
- آزمایش تاخیر خواب چندگانه (MSLT): این آزمایش میزان خواب آلودگی و مدت زمان ورود فرد به خواب REM را ارزیابی می‌کند.
درمان نارکولپسی
درمان نارکولپسی به منظور مدیریت علایم و بهبود کیفیت زندگی انجام می‌شود. اگرچه هنوز درمانی برای ریشه کن کردن این اختلال وجود ندارد. روش‌های درمانی موجود می‌توانند خواب آلودگی مفرط روزانه و علایم دیگر مانند کاتاپلکسی را کنترل کنند. درمان نارکولپسی معمولا شامل ترکیبی از دارو درمانی، تغییرات سبک زندگی و در صورت نیاز روان درمانی است.
1.دارو درمانی
داروها نقش اساسی در مدیریت علایم نارکولپسی دارند و معمولا به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:
- داروهای محرک: این داروها، مانند مودافینیل و آرمودافینیل، برای کاهش خواب آلودگی مفرط روزانه تجویز می‌شوند. این داروها با تحریک سیستم عصبی مرکزی باعث افزایش هوشیاری در طول روز شده و عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای قدیمی‌تر مانند آمفتامین‌ها دارند.
- داروهای ضدافسردگی: داروهای ضدافسردگی مانند مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (SSRI و SNRI) مانند ونلافاکسین، برای کنترل کاتاپلکسی، توهمات خواب و فلج خواب استفاده می‌شوند. این داروها با تاثیر بر مواد شیمیایی مغز، اپیزودهای ضعف عضلانی ناگهانی را کاهش می‌دهند.
- اکسیبات سدیم: این دارو یکی از موثرترین درمان‌ها برای کنترل کاتاپلکسی و بهبود کیفیت خواب شبانه است. اکسیبات سدیم به تنظیم چرخه خواب کمک می‌کند و می‌تواند خواب‌آلودگی روزانه را نیز کاهش دهد. استفاده از این دارو نیاز به نظارت دقیق پزشک دارد.
2.تغییرات سبک زندگی
علاوه بر دارو درمانی، تغییر در سبک زندگی نیز می‌تواند به بهبود علایم نارکولپسی کمک کند. این اقدامات شامل موارد زیر است:
- تنظیم برنامه خواب: داشتن یک زمان‌بندی منظم برای خواب و بیداری می‌تواند به تثبیت چرخه خواب کمک کند. خواب‌های کوتاه و منظم در طول روز نیز می‌توانند خواب‌آلودگی مفرط را کاهش دهند.
- اجتناب از عوامل محرک: عدم مصرف کافیین یا الکل در ساعات پایانی روز و اجتناب از وعده‌های غذایی سنگین قبل از خواب می‌تواند کیفیت خواب را بهبود بخشد.
- ورزش منظم: فعالیت بدنی متوسط و منظم می‌تواند به تنظیم چرخه خواب و کاهش خستگی کمک کند.
3.روان درمانی و حمایت روانی
این درمان خود شامل تکنیک‌های مختلفی است که برخی از آنها عبارتند از:
- مشاوره روانشناختی: نارکولپسی می‌تواند تاثیر عاطفی قابل توجهی بر فرد داشته باشد. جلسات مشاوره روانشناسی یا درمان شناختی-رفتاری (CBT) می‌توانند به مدیریت استرس، اضطراب و افسردگی مرتبط با این اختلال کمک کنند.
- عضویت در انجمن‌ها و گروه‌های حمایتی: پیوستن به گروه‌های حمایتی برای افراد مبتلا به نارکولپسی و خانواده‌هایشان می‌تواند فرصتی برای به اشتراک‌گذاری تجربیات و یادگیری راه حل‌های عملی برای مدیریت این اختلال فراهم کند.
- مدیریت علایم در موقعیت‌های خاص: افراد مبتلا باید از کارفرما یا مسیولین مرتبط بخواهند تا محیط کاری یا آموزشی خود را با نیازهای آنها، مانند امکان استراحت کوتاه در طول روز هماهنگ کنند.
با استفاده از این ترکیب درمانی، افراد مبتلا به نارکولپسی می‌توانند علایم خود را بهتر مدیریت کرده و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
درمان نارکولپسی در کودکان
تشخیص نارکولپسی در کودکان دشوار است، زیرا علایم ممکن است با اختلالات دیگر مانند ADHD اشتباه گرفته شوند. درمان در کودکان معمولا با دوزهای پایین‌تر داروهای محرک آغاز می‌شود و با توجه به رشد کودک، تنظیم می‌شود. تغییرات رفتاری نیز برای تشخیص بیماری در کودکان اهمیت دارد. داشتن یک روال خواب منظم و هماهنگی با معلمان و مشاوران مدرسه برای ایجاد محیط حمایتی می‌تواند به مدیریت بهتر علایم کمک کند.
درمان نارکولپسی در دوران بارداری
در دوران بارداری، درمان نارکولپسی باید با احتیاط بیشتری انجام شود. بسیاری از داروهای رایج، به دلیل خطرات احتمالی برای جنین، ممکن است ممنوع یا محدود شوند. پزشکان اغلب به جای دارو درمانی، مدیریت رفتاری و تغییرات سبک زندگی را پیشنهاد می‌کنند. زنانی که قصد بارداری دارند باید با پزشک خود مشورت کنند تا برنامه درمانی خود را تنظیم کنند. همچنین، پس از زایمان نیز داروهای نارکولپسی ممکن است با شیردهی تداخل داشته و نیاز به بررسی دقیق توسط پزشک را دارند.
فرد مبتلا به اختلال حمله خواب چگونه از خود مراقبت کند؟
افراد مبتلا باید برنامه منظمی برای خواب و بیداری داشته باشند و از چرت زدن‌های کوتاه و منظم برای افزایش انرژی استفاده کنند. ورزش منظم و تغذیه سالم نیز به کاهش خستگی کمک می‌کند. اجتناب از فعالیت‌های پرخطر مانند رانندگی بدون نظارت پزشکی و استفاده از دستگاه‌های سنگین، برای ایمنی ضروری است. همچنین، حمایت عاطفی و مشاوره با گروه‌های حمایتی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند.
راهنمای مراجعه به پزشک
اگر علایمی مانند خواب‌آلودگی بیش از حد در طول روز، کاتاپلکسی یا فلج خواب تجربه می‌کنید، به پزشک مراجعه کنید. پزشک عمومی ممکن است شما را به یک متخصص خواب ارجاع دهد. پیش از مراجعه به پزشک، یک دفترچه خواب تهیه کنید که جزییات خواب و بیداری شما را ثبت کرده باشد. این اطلاعات می‌تواند به پزشک در تشخیص بهتر کمک کند.
اگر شما نیز به دنبال روانپزشک متخصص برای مشاوره و درمان اختلال نارکولپسی یا حمله خواب هستید، همین حالا فرم ارزیابی رایگان را در سها کلینیک تکمیل کنید تا از خدمات پزشکان و مشاوران حرفه‌ای این مجموعه بهره ببرید.
سوالات متداول
آیا نارکولپسی درمان دارد؟
درمان قطعی برای نارکولپسی وجود ندارد، اما علایم آن با دارو و تغییر سبک زندگی مدیریت می‌شود.
نارکولپسی خطرناک است؟
خود این بیماری کشنده نیست، اما عوارض آن مانند به خواب رفتن ناگهانی در هنگام رانندگی ممکن است خطرناک باشد.
آیا نارکولپسی ارثی است؟
نارکولپسی ممکن است به صورت ژنتیکی انتقال یابد، اما محیط و عوامل دیگر نیز در بروز آن نقش دارند.
نارکولپسی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می‌دهد؟
نارکولپسی می‌تواند هر فردی را تحت تاثیر قرار دهد، اما اغلب در دهه دوم زندگی (سنین نوجوانی و اوایل جوانی) ظاهر می‌شود. این بیماری به طور مساوی در بین مردان و زنان دیده می‌شود. افرادی که سابقه خانوادگی نارکولپسی دارند یا به آسیب‌های مغزی دچار شده‌اند، بیشتر در معرض خطر هستند.
نارکولپسی چقدر شایع است؟
نارکولپسی یک بیماری نسبتا نادر است و بسیاری از موارد تشخیص داده نمی‌شوند، زیرا علایم ممکن است با دیگر اختلالات خواب اشتباه گرفته شود.
چگونه نارکولپسی بر بدن تاثیر می‌گذارد؟
نارکولپسی باعث کاهش شدید کیفیت زندگی می‌شود. خواب آلودگی مفرط در طول روز می‌تواند تمرکز و بهره وری فرد را کاهش دهد. این اختلال همچنین ممکن است انجام فعالیت‌های روزمره را مختل کند و باعث مشکلات اجتماعی شود. علاوه بر این، چرخه‌های غیرطبیعی خواب ممکن است خطر بروز افسردگی و اضطراب را افزایش داده و سلامت عمومی بدن را تحت تاثیر قرار دهند.
چه آزمایش‌هایی برای تشخیص نارکولپسی انجام می‌شود؟
تشخیص نارکولپسی معمولا با مطالعات خواب انجام می‌شود. آزمایش‌های رایج شامل پلی سومنوگرافی (PSG) و آزمون تاخیر خواب چندگانه (MSLT) است. این آزمایش‌ها، الگوهای خواب و سرعت ورود به REM را ارزیابی می‌کنند. همچنین، آزمایش‌های خون و بررسی سطح هیپوکرتین در مایع مغزی نخاعی ممکن است در موارد خاص انجام شود تا تشخیص تایید شود.
کاتاپلکسی یا ضعف عضلانی ناگهانی چیست؟
کاتاپلکسی یکی از ویژگی‌های خاص نارکولپسی نوع ۱ است و به ضعف ناگهانی عضلات در پاسخ به احساسات شدید مانند خنده یا عصبانیت اشاره دارد. این حالت ممکن است از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد و معمولا آگاهی فرد حفظ می‌شود. شدت کاتاپلکسی می‌تواند از افتادگی جزئی صورت یا گردن تا ناتوانی کامل در حرکت را شامل شود. مدیریت این عارضه معمولا شامل استفاده از داروهای ضدافسردگی یا سدیم اکسیبات است.
آیا حمله خواب مسری است؟
خیر، نارکولپسی یک بیماری غیر مسری است و نمی‌تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. این بیماری به دلایل ژنتیکی، خود ایمنی یا اختلال در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود.
کلام آخر
نارکولپسی یک اختلال پیچیده و چالش برانگیز است که نیاز به شناخت و مدیریت دقیق دارد. با افزایش آگاهی در مورد این بیماری و استفاده از روش‌های تشخیصی و درمانی مناسب، می‌توان به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کرد. تحقیقات بیشتر در زمینه علل و درمان نارکولپسی امید به یافتن راه حل‌های بهتر در آینده را افزایش می‌دهد.
منابع
pmc.ncbi psychologytoday mayoclinic verywellmind nhs sleepfoundation my.clevelandclinic
