درس‌هایی از کلاس درس در مورد زبان بدن کودکان
آیا معلمان در خواندن زبان بدن کودکان مهارت دارند؟
مفاهیم کلیدی
- کودکان در کنترل رفتار غیرکلامی خود چندان خوب عمل نمی‌کنند.
- معلم ها می توانند در خواندن سرنخ های زبان بدن دانش آموزان مهارت یابند.
- به طور معمول، کودکان در سنین ابتدایی سرنخ های آشکاری از گناه خود را به نمایش می گذارند.
بیشتر بخوانید: 10 نکته برای افزایش اعتماد به نفس در کودکان و نوجوانان
من با معلمانی صحبت کرده ام که می گفتند زمان زیادی را صرف خواندن زبان بدن دانش آموزان ابتدایی خود می کنند. شاید به این دلیل که بچه ها هنوز در حال یادگیری ارتباطات غیرکلامی هستند، معلمان متوجه می شوند که خواندن سرنخ های غیرکلامی و گاه کلامی خیلی از دانش آموزان بسیار ساده است. ارتباطات غیرکلامی یا زبان بدن کودکان نوعی تبادل اطلاعات از طریق مسیرهایی غیر از کلمات نوشتنی یا بیان شدنی است و شامل مجموعه گسترده ای از رفتارها می شود.
بیشتر بخوانید: روانشناسی کودک
تعدادی از این سرنخ ها را در ادامه می خوانیم:
سخن چینی. یکی از معلمانی که با آنها صحبت کردم، به من گفت که همیشه می تواند حدس بزند که یک دانش آموز قصد سخن چینی در مورد همکلاسی اش را دارد. او گفت: معمولاً این کودک به آرامی و مخفیانه به من نزدیک می شود، پشتش را به سایر دانش آموزان می کند و چنان می ایستد که کودکی که قرار است از او برایم حرف بزند، قادر به دیدنش نباشد.
سرنخ های گناه. معلم دیگری گفت که بچه های کوچک در پنهان کردن رفتارهای اشتباه شان چندان خوب عمل نمی کنند. برای مثال، وقتی یک کودک یادداشتی را با همکلاسی هایش رد و بدل می کند، ممکن است در کلام انکارش کند اما نگاه های تند و گذرایی به محل مخفی شدن یادداشت می اندازد. انگار که چشمان آنها به محل جنایت برمی‌گردد!
فرار بزرگ. معلم دیگری به من گفت که وقتی بر زمین بازی نظارت می کند، به سادگی می تواند بفهمد کی اتفاق بدی رخ داده است: وقتی که می بینید بچه ها با سرعت زیاد از همبازی های شان فرار می کنند. یک مربی پیش دبستانی در مورد این دونده ها می گفت: بچه ها وقتی کار اشتباهی انجام داده اند، شروع به دویدن می کنند. همیشه می توانید حدس بزنید که آنها کی آماده دویدن می شوند. شبیه این را در کارتون ها هم دیده ایم؛ جایی که دونده پیش از دویدن شتابزده، به مدت چند ثانیه در حالت دو ثابت می ماند.
می خواهم بروم. از معلمان ابتدایی پرسیدم که چطور می توانند تشخیص دهند که یک کودک نیاز به رفتن به توالت دارد اما آن را به زبان نمی آورد. پاسخ ها شامل این موارد می شد: به این طرف و آن طرف تکان خوردن، تکان دادن باسن شان روی صندلی و گرفتن آلت تناسلی خود.
بیشتر بخوانید: کودکان و نوجوانان چقدر از بدن خود راضی هستند؟
وحشت زدگی. معلمان بر این موضوع توافق دارند که بچه ها اظهارات هیجانی اغراق آمیزی نشان می دهند. یکی از این حالت ها، چهره وحشتزده است: وقتی یک دانش آموز کار اشتباهی انجام داده (ممکن است این اشتباه خطای جدی ای هم نباشد)، حالت چهره اش وحشت کاملی را به نمایش می گذارد. وقتی با این حالت مواجه می شوید، متوجه می شوید که آنها می خواهند به خطای خود اعتراف کنند.
حرف زدن پشت سر معلم. معلمان همچنین گفتند که می توانند تشخیص دهند چه زمانی دانش آموزان در مورد آنها صحبت می کنند. «آنها به شما نگاه می کنند و فوراً نگاه خود را برمی گردانند. سپس دوباره نگاه شان را از دانش آموز همدست شان به سمت شما می گیرند».
پدیده ادی هاسکل. این مورد را دخترم وقتی به مدرسه ابتدایی می رفت و یک کودک که قلدری می کرد را می شناخت، به من گفت. کودکی که دست به قلدری می زند، سایر دانش آموزان را اذیت می کند اما منحصراً با معلمان و دیگر بزرگسالان مهربان است. درست مانند شخصیت ادی هاسکل در نمایش قدیمی آن را به بیور بسپار.
بیشتر بخوانید: هر آنچه در رابطه با مشاوره نوجوانان باید بدانید!
همۀ این سرنخ ها با معنا هستند. همانطور که دهه ها پژوهش پیرامون ارتباطات غیر کلامی در کودکان ( زبان بدن کودکان ) پیشنهاد می کند، فقط چند لحظه زمان لازم است تا کودکان سیالی زبان بدن خود را رشد دهند.
منبع
بررسی توسط جسیکت شریدر – ۲۰۲۲
